Przytaczamy fragment biografii Kazimierza Kelles-Krauza, czołowej postaci Polskiej Partii Socjalistycznej, socjologa, „wielkiego intelektualisty Europy Środkowej przełomu wieków” – rok 1904:

Kelles-Krauz powrócił do Wiednia pod koniec sierpnia, jednak nie dane mu było odpocząć. Pod koniec 1904 roku Rosja nadal znajdowała się w stanie wrzenia, przywódcy PPS zaś liczyli na pomoc Kelles-Krauza zarówno w kwestii międzynarodowych negocjacji, jak i w zachowaniu spokoju wewnątrz samej partii [narastał konflikt między młodym a starym skrzydłem – przyp. red.].

Pomiędzy 30 września i 9 października Kelles-Krauz wystąpił jako jeden z delegatów PPS na paryskiej konferencji ośmiu opozycyjnych partii z Imperium Rosyjskiego. Na zjeździe obecni byli przedstawiciele Narodowej Demokracji, ale nie Bundu, SDKPiL czy rosyjskich socjaldemokratów. Rosyjskie partie wraz z Narodową Demokracją zdołały przeciwstawić się włączeniu postulatu niepodległości Polski do ogólnej listy wspólnych celów.

Źródło: Timothy Snyder, Nacjonalizm, marksizm i nowoczesna Europa Środkowa. Biografia Kazimierza Kelles-Krauza (1872-1905), Warszawa 2010, s. 234.

Na zdjęciu młody Kazimierz. Ok. 1876 roku.
Źródło: Cyfrowa Biblioteka Narodowa Polona.