Prof. Feliks Tych o sile wystąpień polskiego proletariatu i strajku powszechnym, jako narzędziu walki o prawa polityczne i socjalne:

Okazało się, że zaledwie sześć procent ludności, które w 1905 r. stanowił w Królestwie Polskim proletariat przemysłowy, było w stanie w poszczególnych fazach rewolucji porwać do walki toczonej w różnych formach wielokrotnie liczniejsze warstwy ludowe: robotników rolnych, chłopów, masy studenckie i uczniowskie walczące ze zrusyfikowaną i antydemokratyczną szkołą carską, część inteligencji […]

Owe sześć procent ludności było też w stanie sparaliżować strajkiem powszechnym funkcjonowanie życia kraju. Ta nowa broń – strajk powszechny – nie znana poprzednio polskiemu ruchowi robotniczemu, a i na świecie wchodząca dopiero w praktyce do arsenału robotniczego, sprzężona z wiecami i demonstracjami, z podejmowanymi tu i ówdzie wystąpieniami zbrojnymi – stanowiła nową postać walki wyzwoleńczej i presji politycznej na rządy zaborcy. Jeżeli więc po raz pierwszy od upadku powstania styczniowego Królestwo Polskie stało się dla zaborcy niebezpiecznym ogniskiem zapalnym, właśnie klasie robotniczej należy poczytać to za zasługę.

Źródło: Feliks Tych, Socjalistyczna irredenta. Szkice z dziejów polskiego ruchu robotniczego pod zaborami, Kraków 1982, s. 210.

Grafika z okresu. Źródło: internet.