Kolejna relacja o wydarzeniu z dnia 21 czerwca, kiedy to wojsko napadło na kilkudziesięciotysięczną manifestację w Łodzi – 31 osób zabito, kilkaset było rannych. Następnego dnia wybuchło Powstanie Łódzkie.

21 czerwca miasto obiegła wieść o mającym się odbyć pogrzebie dwóch robotników żydowskich, zmarłych od ran. Robotnicy samorzutnie porzucali pracę i gromadzili się pod szpitalem oraz na cmentarzu. Zabitych jednak nie znaleziono. Rozeszła się pogłoska, że policja ich skrycie pochowała w nocy.

Pod wieczór uformował się kilkudziesięciotysięczny pochód (dane urzędowe mówiły o 70 tys.) ze sztandarami i transparentami, na których widniały antyrządowe hasła w języku polskim i żydowskim. Śpiewając pieśni rewolucyjne i wznosząc okrzyki, demonstracja przeciągała głównymi ulicami miasta.

Sotnie kozackie próbowały rozpędzić pochód nahajkami, lecz robotnicy odparli atak gradem kamieni. Władze szybko rzuciły na dalsze ulice posiłki wojskowe. Na ul. Piotrkowskiej kozacy, piechota i dragoni znienacka zaatakowali demonstrujący tłum salwami karabinowymi. Robotnicy mogli odpowiedzieć jedynie kamieniami i sporadycznymi strzałami rewolwerowymi. Padło 25 osób, a spośród kilkuset rannych zmarło 6 robotników.

Źródło: S. Kalabiński i F. Tych, Czwarte powstanie czy pierwsza rewolucja. Lata 1905-1907 na ziemiach polskich, Warszawa 1969, s. 171.

S. Kalabiński i F. Tych, Czwarte powstanie czy pierwsza rewolucja?, Warszawa 1969